Pages

Monday, April 11, 2011

DSPSMD : Kenapalah Aku Suka Kumpul Dua Benda Ni....



Hehe….. Kena mula cerita dengan sengih. Sengih sampai nampak gusi macam kambing. Sebab cerita ini banyak malunya. Malu kerana misteri yang kelakar. Misteri tentang koleksi aku masa zaman kanak-kanak tu. Budak-budak kampung lain sibuk duk kumpul patung-patung kartun, askar, barbie, guli, gasing dan lain-lain tapi aku pula lain. Aku sibuk kumpul pensil warna dan gunting. Ya, pensil warna dan gunting!
 
                                                                 Pensil warna
                                                                 Gunting lipat pun kesukaan aku. 
Itu taklah berapa misterikan. Yang jadi misterinya ialah aku tangan kayu – tolol melukis dan buta warna – tak pandai mewarna tapi minat betul mengumpul pensil warna. Aku memilih. Selain pensil warna Luna aku tak pandang. Jadi dalam beg sekolah aku sekurang-kurangnya ada dua kotak pensil warna Luna setiap hari. Pensil warna Luna yang lain aku simpan dalam laci buku di rumah. Bertukar-tukar giliran sampai sebulan! Macam tu jugak dengan gunting. Aku suka sangat kumpul gunting lipat. Tak tahu kenapa lalu jadi misterilah… Aku tak cenderung nak jadi pakar bedah ke atau tukang jahit tapi aku suka kumpul gunting. Aku bawa kadang-kadang sampai lima gunting lipat tu ke sekolah. Semua aku atur cantik dalam bekas pensil khas untuk simpan gunting tu. Bila ada kelas yang menggunakan gunting aku dengan segeranya bermurah hati meminjamkan semua gunting tu pada rakkan-rakan sekelas. Aku pula duk tepi diaorang tengok diaorang menggunting apa-apa bahan pada hari tu. Hihihi… 
                                                  Luna sahaja. Yang lain-lain tak boleh masuk!
Dua benda ni memang jadi candu bagi aku bila bapak bawak aku ke kedai Din atau Bakar. Bukan gula-gula atau keropok. Bila mata terpandang dua benda ni, aku jadi tak tentu pasal…. resah gelisah macam orang penagih dadah nampak dadah. Bila bapak aku tanya nak apa aku apalagi terus sambar dua benda ni. “Benda ni lagi?” tanya bapak sambil tersenyum. Dan aku tersengih kambing macam sekarang. Bila fikir-fikirkan balik sekarang nak tergelak pun ada. Bukan apa sebab aku biasa bertumbuk dengan Wadi kerana dia terambil sebatang pensil warna aku yang berwarna oren. “Hoi, aku terambil. Bukan curi. Aku dah mai pulang kat hang balik. Kenapa hang tumbuk aku?!” kata wadi sambil memegang matanya yang kena tumbukan aku. Aku menggaru-garu kepala, tersengih kambing. “Tak sengaja. Tak sedaq,” jawab aku, tindakan refleks ringkas tu berlaku macam tu saja tadi. “Tak sedaq kepala hotak hang!” Wadi blah dari rumah aku selepas memulangkan pensil warna berwarna oren itu. Lepas tu seminggu Wadi tak tegur aku. hehehe….
      Nak rasa penumbuk aku? Ambillah pensil warna aku. Tambah-tambah yang warna oren dan hijau. Dululah…
p/s : Kadang-kadang kita buat satu perkara tu tanpa alasan yang  jelas.
Episod akan datang : Asyik-asyik oren hijau….

No comments:

Post a Comment